สงสารลูกสาวคือสาเหตุหนึ่งที่ยังไม่ไปตอนนี้
"หมอบอกว่าออกจากโรงพยาบาลได้บ่ายนี้"ภรรยาบอกเมื่อเขามาหาในตอนเช้าก่อนไปทำงาน
"อืม...แล้วพี่จะมารับ"
"เพื่อนบอกว่าจะมารับ"
"ดีเหมือนกัน พี่จะได้ทำงาน"
หลังจากกลับถึงบ้านตอนเย็น...
"ดีใจด้วยนะได้ลูกชาย"หลายคนแสดงความยินดี เขาไม่ได้พูดอะไร แค่ยิ้มตอบ....
เวลาในตอนนั้นมันช่างเดินช้าหรือยาวนานเหลือเกิน
อยากจะไปตอนนี้แต่ก็ห่วงลูกสาว ลูกสาวติดเขามาก....
ว่าจะอยู่ให้ถึงเจ็ดวันคงไม่ถึงละมั้ง
"หวัดฆ่ามันเลย ปล่อยไว้ทำไมว่ะ ถ้าเป็นลุงไม่เหลือ.!!.."ลุงเพื่อนบ้านบอกเขา
ตอนเย็นๆเพื่อนภรรยาจะแวะมาหา วันนี้ก็เช่นกัน....
ขณะที่ภรรยากับเพื่อน(ชู้)กำลังนั่งดูลูกน้อยอยู่
เขานั่งดูที่วี ส่วนลูกสาวหลับอยู่บนตัก ...
ดูเหมือนเขานั่งดูทีวีแต่จริงๆแล้วใจเขากำลังทะเลากันอยู่อย่างรุนแรง
ใจหนึ่งบอกว่า"มันหยามกันนี่หว่า ต้องฆ่า ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด"
อีกใจหนึ่งบอกว่า"ช่างเถอะปล่อยเค้าไป อนาคตเรายังอีกยาวไกล"
ส่วนยายนั้นทราบที่หลังว่าเดินกระวนกระวายรอบบ้านเพราะกลัวเกิดการฆ่ากันขึ้นในบ้าน
ในที่สุดเขาก็ชนะใจฝ่ายต่ำ...
เพราะเขาคิดว่า เขามีคนที่รักและรอเขาอยู่ คือ พ่อ แม่ พี่สาว พี่ชายและลูก
ถ้าเขาทำอัตรายหรือฆ่าสองคนนั้นไป อนาคตเขาจะเป็นอย่างไร
พ่อ แม่ พี่สาว พี่ชายและลูกเขาจะเป็นอย่างไร
เขาตัดสินใจแน่นอนแล้ว่า...พรุ่งนี้จะไปจากที่นี่
.....ติดตามตอนต่อไป....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น